6 Years of Wet Clothing Fun

Chat:  Shower  Beach  Mud  Stories   Page 82  Home  Our wet readers occasionally send in photos. It takes a lot of time to scan them. The best are featured here. Enjoy!

Please upgrade your web browser

If you can't see a list of images please contact us via our home page. You may need to get a Mozilla based browser like Microsoft Internet Exploder, Netscape, or best of all, Mozilla itself.

209.237.238.173 crawl23-public.alexa.com ia_archiver

The program 'Ter land, ter zee en in de lucht' is on the Dutch television for more then 25 years. Every year there are half a dozen missions with titles like: "Hoog en droog, Met glans van de schans, Gein op het plein, Fiets'm erin, Uitpakken en wegwezen and Snel naar de bel". The meaning of the program is to show people going down the sloop with a vehicle of his own making. They have to reach some goal as fast as possible with the hope to stay dry, but most of them don't managed it and fall in the water. I visited some of the shooting of the program in the past. Ten years ago I was in Harlingen with 'Fiets'm erin'. Three years ago I shoot some picts in Leidschendam with 'Met glans van de Schans'. Most of the time it isn't easy to shoot nice photos, because of the crowd. Most of the participants have special clothes or stay dry. I like normal (wet) clothes most. This year I decided to go to Vlaardingen with 'Snel naar de bel'.

The nicest part of the first programs this year was, that they asked people from the public to go down the sloop in some vehicle too. This lookes nice to me. I was rather early. The first thing I did was going to someone of the crew and ask if they already find some people. After some talking I met the organizing woman. She was very very glad to have a volunteer, because most of the people they ask are refusing. Now they have to find only one other guy. It wasn't easy they ask all kind of people. Nobody wanted until they find a nice young guy called Jeroen. But when we he has to sign the papers he appears to be only 16 and without permission of his eltern he couldn't go. So he took his mobile and called his friend Marcel of 18: "You have to come". And so his friend come and decide to go with me from the sloop. Just in the clothes he was wearing (Baggy black jeans, white tshirt, sneakers and sweeter).

First they have to interview me. Of cource I couldn't tell, that I was a real volunteer. So I told, that I was watching the program for more then 25 years. She asked me if I ever participated. I couldn't because building the vehicle wasn't a option for me. Then she had a nice 'surprise' for me. After the interview we were 'VIPS'. We got the nicest spot, eat and drinks and we shouldn't move or leave anymore the whole day. Otherwise there was on the very end of the shooting a big problem. I was there with my camera and enough film. So on the best possible position I could make every photo I want to. Especially I tried to make photos of guys climbing in the boat completely soaked in there normal clothes. Because the whether wasn't quiet well a lot of participants wear there normal 'warm' clothes in stead of swimwear.

Ter land, ter zee en in de lucht.

Vandaag ontdekte ik, dat Vlaardingen mijn enige serieuze kans was op een leuke dag. Bij de twee vorige uitzendingen vond ik het leukste onderdeel de twee mensen, die zomaar uit het publiek geplukt waren om spontaan mee te doen. Dat leek mij wel wat. Ik was redelijk op tijd en ben op iemand afgestapt met zo'n koptelefoon op het hoofd en heb gevraagd of ze al iemand uit het publiek hadden. Ze zaten ruim in het personeel en via een aantal tussenschijven kwam ik bij het vrouwtje, dat erover ging. Ik was een geschenk uit de hemel. Het is iedere keer hard trekken om twee mensen te vinden. Ze lopen dan voor de opnames rond met de presentatrice, een kamera en een geluidsman en vragen jan en alleman of ze niet eens een keertje spontaan van de helling af willen. Vooral weigeringen zijn hun deel.

Eerst werd mij voor de kamera gevraagd of ik soms zin had. Ik mocht natuurlijk niet vertellen, dat ik mijzelf aangeboden had. Het gesprek verliep van: Ook eens aan het kijken bij een opname van ter land ter zee en in de lucht? Ik vertellen, dat ik het programma al 25 jaar volg. Heb je nooit eens zelf meegedaan ? Het bouwen van zo'n apparaat gaat helaas mijn technisch kunnen te boven. En toen had ze goed nieuws voor mij... Ook ditmaal kostte het enige moeite een tweede man te vinden. Op een gegeven moment gingen ze gericht vragen bij de opgeschoten jeugd en hadden ze opeens iemand. We moesten een formulier invullen, waarop bleek dat de jongen pas 16 was. Zonder handtekening van zijn ouders geen opname. Zijn ouders zaten in Hoogvliet. Gelukkig had hij een vriend van 18 jaar bij zich, die als vanzelfsprekend in zijn plaats de honneurs waar ging nemen.

Daarna laten ze je niet meer gaan. Je krijgt een Vip-behandeling. Twee prachtige stoeltjes helemaal vooraan met een schitterend uitzicht op het gebeuren. Je krijgt een doos met broodjes, frisdrank en snoepgoed Je wordt geen ogenblik uit het oog verloren, want aan het einde van de opnamen ontstaat een pijnlijk situatie als een van de 'spontane' kandidaten de benen heeft genomen of onvindbaar is. Ik had mijn fototoestel bij mij met vier rolletjes. Dat is normaliter wat overdadig voor een dergelijk evenement. Maar ditmaal was er van dat typische weer. Niet echt koud, niet zonnig en ook geen echt beestenweer. Het gevolg van zulk weer is, dat de kleding van de deelnemers veel meer naar onze smaak wordt.

Van mijn prachtige logepositie kon ik ook foto's maken van alle geklede jongens, die uit het water in de reddingsboot werden gehesen. Het evenement was ook aardig. Je moest van de schans naar beneden en aan het einde van de baan het voertuig stoppen. Vervolgens moest een van de deelnemers naar de bel springen. Sprong hij mis, dan sprong een van de andere mensen van de ploeg. Het kwam weinig voor, dat een van de volledige geklede jongens, die erin was geslaagd om echt te stoppen ook inderdaad droog het strijdperk verliet. Tegen het einde van de middag was ik vrijwel door mijn fotomateriaal heen. De tussentijd heb ik gebruikt om mijn medepassagier al voorzichtig voor te bereiden op wat volgens mij de meeste gewenste ontwikkeling was als wij in het karretje plaats genomen hadden.

De regieassistent en/of baanopruimer kwam ons halen. Er stond werkelijk een prachtig karretje op ons te wachten. Sterk frame, stevige bandjes, goede rem, keurige stuurinrichting, je kon goed zitten. Ik had aangeboden te springen en hij zou sturen. Hij wilde heel voorzichtig de helling af. Dat heb ik geprobeerd uit zijn hoofd te praten. Na de prijsuitreiking met veel leeggespoten champagne flessen gingen we gearmd met de presentatrice het podium op. Bert vroeg Marcel mijn maat nog wat over de te verwachten tijd, waarop wij plaats mochten nemen. We gingen werkelijk als een stel idioten de schans af. Dansend over de baan. Het leek mij ondenkbaar, dat we niet met het karretje en al in het water zouden vliegen. Desondanks lukt het ons keurig bij het einde van de baan te stoppen. De plank werd uitgeschoven en ik sprong naar het touw van de bel. Ik had hem te pakken, maar hij ging niet over. Nadat ik losgelaten had, deed Marcel na enige aarzelingen zijn plicht en sprong ook.